kalbin en çok kırıldığı an

hic kimseyle kiyaslayamadigim sevdigim kizin herkes gibi sıradan bi kiz olmasi..

biri dalga geçip suyunu çıkartmak istiyor ya işte o anların hepsi.

sanırım hayatımdaki ilk ve tek reddedilişim de

geçen seneydi. ilkokul 4. sınıftaydım o zamanlar sıra arkadaşım mehmet ali'ye silgimi kullanması için ödünç vermiştim. mehmet ali de cinlik yapıp silgimi kalemle delik deşik etmiş. 3 gün ağlamıştım...

senin istediğin gibi olmayan herşey.

kalbin en çok kırıldığı an recep tayyip erdoğan

üniversitede okuyordum ve üninin ilk günü gördüm onu. bir kaç kez göz göze geldik ve ben bir anda hoşlanmaya başladım sonra sevgiye dönüşecekti tabii bu . sonra en yakın arkdaşımla yakınlaştılar ve çıkmaya başladılar. bizde çocukla mecburiyetten tanıştık. sonra arkadaşım çocuğu çok üzdü ayrıldı. çocuğun yaralarını ben sardım. çocukla baya samimi olduk. çok iyi anlaştığımızı ve aynı şeyleri sevdiğimizi farkettik. ama çocuk hala onu seviyordu. her aklına geldiğinde yanında olan ve yaralarını saran bendim oysa. hatta bir kere o kadar çok içmiştiki ağlıyordu yalvarıyordu bana ne olur getir onu diye onu sakinleştiren de bendim. çok kötü oldu sonra kendini saldı yanından hiç ayrılmadım,dertlerini dinledim her defasında çok sevdiğini anlatıyordu unutamıyordu sonra bir gün bana senin hayatında neden biri yok dedi bende üstü kapalı anlattım, sen de çok seviyorsun anlaşılan kim peki bu şanslı kişi diyerek güldü. bende güldüm birşey diyemedim. tabiki arkadaşımın eski sevgilisiyle çok sevsem bile birlike olamazdım ama uzaklaşamıyordum,istesemde yapamıyordum. her defasında arkadaşıma onun kendisini çok sevdiğini anlatıyordum. sonra bir gün bunları sarılırken gördüm. yolda ağlayarak yürürken o geldi kolunu omuzuma attı neden ağladığımı sordu saçlarımdan öptü bende o an üzüntü haliyle beynimin sulanmış olmasından gerek elimin acıdığını söyledim. elimi tuttu bir kaç ufak öpücük kondurdu. o an kadar heycanlanmıştım ki anlatamam. bir kaç gün sonra kafede otururken geçen ona son kez sarılmak istediğini onunda izin verdiğini söyledi. o an nedense içim rahatlamıştı. sonra bir anda yanağımdan öptü. ben belki bir umut diye düşündüm tabii hemen. o aralar daha yakınlaşmıştık yürürken kolunu omuzuma atıyordu sürekli sarılıyordu hatta bir kere benim canım acımasın diye kendini feda bile etmişti ama bence bu başka bir entryinin konusu olsun. herkes bizi sevgili sanıyordu. ben kendi kendime sevinirken bir kaç gün sonra beni o arkadaşımı kıskandırmak için kullandığını duydum işte o an kalbimin en çok kırıldığı an. ben hayatımda ilk defa birini sevmiştim sonra hiç görüşmedik. ta ki üniversiteden mezun olana kadar. sonra bir kaç kere denk gelip selamlaştık ama o kadar. oysa ben onun her defasında yaralarını sarmıştım.

arkadaşlarının senin hakkın da iyi düşüncelerinin aslın da tamamen yalandan ibaret olduğunu öğrenmek gerçekten kalp kırar.

mezarına uğradığım anlar.

"bu saatten sonra en fazla arkadaşım olabilirsin "

sanırım sevilen kişinin ''sevmeseydin, ben mi dedim sana beni sev diye'' dediği an.

aileden birinin dediği laflar. en çok ona kırılmışımdır. ömür boyu unutmam sanırım.

en yakın erkek arkadaşımın bana sırf bir şaka yüzünden wpden engel atması üstüne bi daha benle konuşma demesi kalbimin sayılamayacak kadar cok parçaya bölünmesine sebep oldu hala benimle konuşmuyor ve benim gercekten bir günahım yok

kırıla kırıla kalp mi kaldı ?

bir insan senin yediremeyeceğin şekilde bir hata yapar sonra fark etmez, sen sırf o kırılmasın diye içine atarsın da karşındaki düşüncesizliğinin hala farkında değildir. yüzündeki buruk tebessümü görmez. bu bir de en sevdiğin tarafından yapılmışsa... kırılmışsındır zaten, iyice çatırdarsın...

seni kardeşim olarak görüyorum

çok şükür yakın ailemden şimdiye kadar büyük kayıplar yaşamadım. bir tek dedemi kaybettim yaklaşık üç sene önce çok anlaşamasak da yine de hayatımda bilinçli ağladığım iki olaydan biriydi. diğeri de hayatımda tek sevdiğim insanla birbirimizi severken ayrılmak zorunda kalmak. hani dikiş tutmuyor derler ya gerçekten tutmuyor mk artık.

gecenin bir vakti sevdiğim insan tarafından evden atılmıştım üstünede eve gidemeyip camide kalmıştım amk hayatımdaki en kötü günlerden top 3 de falandır.

daha 3. sınıfa gidiyorum 9 yaşındayım. okula bi kız geldi kıvırcık saçlı yeşil gözlü. o küçücük yaşta aşkla tanıştım. başka biriyle oynuyor olduğu zaman falan sinirden deliriyorum. bakkaldan kalem açacağı aldım birgün bu kız üç kişi daha oturuyorlar. vardım artis artis kime verim bunu falan yaptım. tabi hepsi bana bana yapıyor bende dedim ki havaya atim kim alırsa onun olsun. tabi kızın olduğu tarafa atıyorum kız alıyor falan nasıl mutlu oluyor bnden mutlu tabi. sonra aldı o açacağı başka bir oğlana hediye etti .. hayatımda yediğim ilk darbeydi bu işte. ilk kalp kırıklığım ilk öleyazmamdı. keşke son olsaydı be ..

" aldattın mi beni?" diye sorduğum soruya "sevemedim seni, olmuyor seninle bana göre değilsin" diyip hemen arkasından yüzünde oluşan o gülümseme. hala arkandan sövüyorum orospu çocuğu. haberin olsun

pepee bana hiç inanmadı

yakın arkadaşım dediğim insanın bana " bıktım senden " demesi bir de sevdiğim insanın beni sevmemesi.

annemle aramiz iyidir genelde ama bigun cok tartismistik bana cok kizdigi bi anda yaziklar olsun sana sen nasil benim kizim olabilirsin ki demisti 21 yasindayim hatalar yaptim herkes kadar ama evlat olmayi haketmeyecek napmis olabilirdim ki..

babamın 'sana güvenmiyorum, senden bir bok olmayacak' dediği an

ayrıldıktan sonra deli gibi yalvardığım sırada ben başkasına aşık olmak istiyorum demişti.

önemsiz gerçekten önemsiz olduğumu farkettiğim her an. çok ağır çok.

sizi bilmem. (bkz: 15 mayıs 2016 fenerbahçe cska moskova maçı)

annem tartışırken "şu hayatta yalnız olmayı en çok sen hakediyosun sana ben katlanamıyorum arkadaşların nasıl katlansın?" demişti. o gün ki kadar hiç ufalanmamıştı kalbim. o laf kadar hiç bir laf acıtmadı canımı.

insanın yarım kaldığı an

gece seni seviyorum diyerek telefonu kapattı. üzerinden 24 saat geçmeden istemiyorum dedi.

beni aldattığını öğrendikten sonra memleketime dönerken otobüse binmeden yanıma gelip konuşmak istemişti. ben ona bakmadan umarım hayatta her şey gönlünce olur demiştim.

elinden gelenin karşındakine yetmediği an

bana güvenmediğini söylemesi.. bu benim için ölümden beter

yabancıya bakar gibi baktığı an.

soy adımı unutmuştu.

unutulduğunu hissettiği an

artık canımın bile yanmadığı hiçbir şey hissedemediğimi fark ettiğim an

çok geç olmadı şurda 2 gün önce geldi ve karşıma oturdu gene samimiyetsiz ve soğuk konuşmalarımıza başlamıştık daha doğrusu başlayamıyorduk olmuyor gibiydi yüzüne bakıyordum öyle hala her zamanki gibi çok hoşuma gidiyordu eksilme yoktu duygularımda daha da çok artmıştı ve ben aklımdan bu ilişkinin düzelmesi için bir şeyler düşünüp önüne sürmek için kelimelerimi topluyordum ki bana karşı baktı her zaman ki o gülümsemesini attı başı yarı aşağı doğru eğik bana baktı o hareketi yapıp gülüyor ve bir şeyler söylemeye çalışıyor beceremiyor çıkmıyorsa kötü bir şey diyecek demektir direk anlamıştım ama söyleyemiyordu kalbim atıyordu küt küt attı sadece ve hala söyleyemiyordu. ve ben atıldım ayrılmak mı istiyorsun dedim evet ben dedim benden ayrılmasına yardımcı oldum sevdiğim hoşlandığım kıza, evet dedi ben bir çöktüm tabi ama çaktırmıyorum böyle uçurumdan atsalar daha iyiydi ve her zamanki klişeleri kullandı iyi bir insansın seni yıpratmak istemiyorum olmuyor falan filan. üzüldüm be sözlük ben onun o güzel yüzü gülsün diye her şeyi yaptım çabaladım onun gülüşlerini aklımda tuttum hala çok hoşlanıyorum ama gitti giderken gülerek ayrıldık yediremedim kendime çaktırmadım üzüntümü güldüm ve son kez karışıklı bir sigara yaktık ben onu süzdüm aklımda kalsın yüzü diye ve ayrıldık giderken bana el salladı gözümün önünden gitmez hiç bende salladım gitme kal diyemedim sustum mal gibi ve gitti..

"biz olamayız ki be yousef :(" demişti sözlük

benim dedem biraz eski kafalıydı. biraz deyip hakkını yemiyim gerçi, baya. annemler iki kız üç erkek toplam beş kardeşler. ve dedemin on tane torunu var. bir gün evinin bahçesinde oturuyoruz annem teyzem dedemler kuzenlerim vesaire. konu nerden açıldı hatırlamıyorum ama dedem şöyle bir cümle kurdu "benim üç evladım iki de torunum var". kızlarını evlattan saymıyor, torunları hiç saymıyor. ve bunu da yüzümüze söylemekten çekinmiyor. beni yok saymasına hiç üzülmedim, ben onu çoktan yok saymıştım zaten. ama 40 yaşını geçmiş kocaman iki kadını hüngür hüngür ağlatışını unutmuyorum. unutmayacağım.

ilk aşık olduğumda 16 yaşındaydım 2 buçuk yıl çıktık deli divaneydim onun için evlenicem ben bu adamlara dedim herkesi karsima aldım beni eski sevgilisiyle aldatti bu benim ilk kalp kırıklığımdi. ikincisini bi kaç dakika önce yaşadım . 3 haftadır tek dal sigara içmeyen ben ard arda 2 tane yaktım. derler ya sigarayı sigarayla yakmak. ikincisinin sebebi bana yeniden sevmeyi öğreten adamın eski sevgilimle birlikte olduğum için benimle evlenmeyecegini söylemesi oldu.

benden hayatımda kimseyi istemiyorum diye ayrılmak istedikten sonra,bişeylere tutunmam lazım diye ilk aşkına döndü sözlük...

hiç beklemediğin andır. hazırlıksız yakalanır, derinden sarsılırsın.

recep tayyip erdoğan

kalp ameliyatı olduğum zaman...

öyle aşk meşk işi değil benim ki. üniversiteden sonra bir süre ortada kaldım. kafama göre iş bulamadım. sürekli ev sürekli bunalım hali. abim de tam tersi evin bütün yükünü sırtlamış herşeyle ilgileniyor o dönemde. babam 70'de dayanmış elini ayağını çekmiş dünya işlerinden. emekli maaşını abime veriyor oda evin bütün idari ekonomik vb. işleriyle ilgileniyor. bi akşam markete girdik beraber. eve bişeyler alıyoruz. tam kasaya yaklaştık kenarda damak çikolata gördüm aldım bitane sepete attım. abim yüzüme fazlalık mışım gibi baktı ve çikolatayı sepetten aldı yerine koydu. hayatımda böyle bir kırgınlık böyle bir kötü ruh hali yaşamadım.

birini kaybettiğin haberini almak, dünya başına yıkılıyor. "şaka mı gerçek mi? nolur şaka olsun" vs düşünceler, ama malesef...

affedemiyorum. insanın affedemeyeceği hiçbir şey olmadığını düşünüyorum ama bazı şeyleri ancak bi daha görmeyeceğimiz kişilerde affedebileceğimizi biliyordum. çünkü affetmek bazen affettiğine yakın olmayı kaldırmaz. affettiğine birini unutamazsin, seni olumsuz etkileyen bir şeyi affettiysen hiç unutamazsin bu yüzden hatırlamamak zorunda kalırsın. peki kendini nasıl affedeceksin? nasıl gideceksin kendinden? git kendinden. hatirlama kendini. yapabilir misin? affedebilir misin kendini? ben affedemiyorum. pek çok şeye üzüldüm ama asla yeterince üzülmedim. abart bugünü. uyuma

babannemin hakkını helal etmeden ölmesi.

köpek gibi ayrılmamak için çabalarken sevdiğin kadının ağzından çıkan beni aldatan x bile senden iyiydi cümlesinin dudaktan döküldüğü an...